ولادت امام علی (ع) در کعبه به روایت شاعر مسیحی پولس سلامه
يکي از ويژگي‌هاي منحصر به فرد امام(ع) تولد ايشان در خانهي کعبه مي‌باشد، موهبتي که نه قبل و نه بعد از ايشان نصيب کسي ديگر نشده است . اين ماجرا در اشعار معاصر عربي جلوه‌ي ويژه اي يافته و شاعران آن را به گونه‌هاي مختلف در شعر خود آورده اند.
یکی از این شاعران پولس سلامه، بزرگ شاعر مسیحی ادبیات معاصر عرب است که منظومهای بلند به نام «عید الغدیر» را سرود. این اثر منظومهای است در حدود ۳۵۰۰ بیت که در بحر «خفیف» به نظم درآمده است و به شرح حوادث صدر اسلام با محوریت امام علی(ع) می‌پردازد. شاعر از توصیف جاهلیت آغاز نموده و حوادث را به ماجرای کربلا ختم نموده است.
در قسمتی از این حماسه زیبا، پولس سلامة جريان ولادت حضرت را با بياني زيبا همراه با احساسات شاعرانه و عواطف صادقانهي خويش به تصوير کشيده است: در سکوت و تاريکي گسترده‌ي شب مويهي آرام زني به گوش ميرسد، آزاده زني که درد زايمان او را به پناه بردن به ديوارهاي کعبه واداشته است:
| سمعُ الليلُ في ظلامِ المديدِ همسةَ مــثلَ أنة المَفؤودِ مِن خفي الآلام و الکَبْتِ فيها و مِن البشر و الرجاءِ السعيدِ حرّة ضامَها المخاضُ فلاذت بستار البيتِ العتـيقِ العزيزِ کعبةُ الله في الشدائد تُرجَي فهي جسرُ العبيدِ للـمعبودِ لا نساءٌ و لا قوابلَ حَفّت بابنة المجدِ و العلي و الجودِ يذرُ الفقرُ أشرفَ الناس فرداً و الغني الخليعُ غيرُ فريدِ |
(شب در آن تاريکي گسترده، نجوايي را شبيه به ناله‌ي فردي مبتلا به دل درد شنيد./ [ناله‌اي که] از دردهاي نهان و از بشارت و اميدي خجسته [حکايت داشت.]/ آزاد زني که درد زايمان بر او فشار آورد پس به پرده‌ي خانهي کهن (کعبه) پناه برد. / کعبهي الهي که در سختي‌ها مايهي اميد است و پل بندگان براي رسيدن به خداست./ نه زنان و نه قابله‌هايي پيرامون دختر مجد و بزرگي و جود را نگرفته بودند./ فقر شريفترين مردمان را تنها مي‌گذارد و توانگرِ بي آبرو، تنها نيست!.)
فاطمه‌ي بنت‌اسد (س) در انتهاي اين شب مي‌آيد و خود را چون خوشهاي به ديوار کعبه مي‌آويزد و تغييراتي در هستي رخ مي‌دهد که نشان از بشارتي خجسته دارد:
| صبرتْ فاطمٌ علي الضيمِ حتّي لهثَ الليلُ لـهثةَ المَکـدودِ و إذا نجمةٌ مِن الأفق خفّتْ تطعنُ الليلَ بالشعاع الجديدِ و تدانتْ مِن الحطيم و قرّتْ و تــدلّتْ تــدلي العنقودِ تسکبُ الضوءَ في الأثير دفيقاً فعلي الأرض وَابلٌ مِن سعود واستفاق الحمامُ يسجعُ سجعاً فتهشّ الأرکــانُ للتغـريدِ بسم المسجد الحرام حُبوراً و تنادت حـجاره للنشيدِ ذرَّ فجران ذلک اليوم، فجرٌ لــنهارٍ و آخَرٌ للوليــد |
(فاطمه بر اين فشار شکيبايي نمود تا اينکه شب همچون خستهاي آخرين نفس‌هاي خود را کشيد./ ناگاه از افق ستاره اي به سرعت گذشت و با پرتو جديد خود شب را ضربه اي زد. / و به ديوارکعبه نزديک شد و آرام گرفت و همچون خوشه‌ي انگور آويزان شد./ نور سرشار را در فضا فرو پاشيد، و بر زمين باراني از خوشبختي باريدن گرفت /کبوتران بيدار شدند و ترانه سر دادند و پايه‌هاي کعبه از آن ترانه شادمان‌گرديدند./ مسجد الحرام‌از شادماني تبسم نمود و سنگ‌هاي آن براي آواز خواندن گرد هم آمدند./ در آن روز دو سپيده دم درخشيدن گرفت: سپيده‌اي از آنِ روز و ديگري از آنِ نوزاد (علی(ع).)
مولای جاودانه ادیان، ص ۱۰۳- ۱۰۶